پارک‌های علم و فناوری در صورت بازتعریف نقش و پیوند مؤثر با سیاست‌های صنعتی کشور می‌توانند به کانون‌های اصلی نوآوری و توسعه اقتصادی ایران تبدیل شوند.
به گزارش امیت، کارشناسان اقتصادی و سیاست‌گذاری علم و فناوری معتقدند تحقق این نقش، نیازمند چند تحول بنیادین است؛ از جمله تغییر کارکرد پارک‌ها از نهادهای صرفاً حمایتی به نهادهای مولد دانش و نوآوری، اتصال ساختار آن‌ها به سیاست صنعتی کشور و تقویت بازیگران کلیدی زیست‌بوم نوآوری نظیر شتاب‌دهنده‌ها، سرمایه‌گذاران خطرپذیر و نهادهای تأمین مالی نوآورانه همچون SPV، PE، CVC و سکوهای تأمین مالی جمعی.
در همین راستا، تأکید می‌شود پذیرش «تخریب خلاق» به‌عنوان یکی از مهم‌ترین پیام‌های برندگان نوبل اقتصاد ۲۰۲۵، برای سیاست‌گذاران ایرانی ضرورتی اجتناب‌ناپذیر است. بر پایه این دیدگاه، بازآرایی در نظریه وابستگی به مسیر و کاهش حمایت از صنایع آربیتراژی باید مورد توجه قرار گیرد تا زمینه برای رشد صنایع دانش‌بنیان و با ارزش افزوده بالا فراهم شود.
به باور اقتصاددانانی چون «فیلیپ آگیون»، «پیتر هاویت» و «جول موکیر»، توسعه پایدار زمانی محقق می‌شود که نوآوری از دل تعامل نهادهای دانش‌محور و بنگاه‌های اقتصادی برخیزد. در ایران نیز این روند می‌تواند از بستر پارک‌های علم و فناوری آغاز شود، مشروط بر آنکه جایگاه نهادی این پارک‌ها تقویت و به شبکه‌هایی پویا و همسو با زنجیره ارزش فناوری صنعتی تبدیل شوند.
در چنین چارچوبی، کانون‌های ملی نوآوری شکل گرفته، دانش تجویزی زاده می‌شود و تخریب خلاق مسیر تازه‌ای از توسعه صنعتی و اقتصادی را در افق ایران‌زمین می‌گشاید؛ توسعه‌ای پایدار که بر پایه اندیشه، تجربه و خلاقیت ایرانی استوار خواهد بود.
